Net als vele onder ons zit ik weleens in de trein. Zo zat ik dat ook in april 2001. In plaats van uit het raam te kijken met een koptelefoon op mijn oren begon ik dit keer te bladeren in een tijdschrift. De cover van de Rails van die maand had mijn aandacht getrokken en ik bladerde naar het desbetreffende artikel. Een vorm van ontroering en herkenning overviel mij toen ik de kunstfoto’s van Margi Geerlinks zag.
Elke foto vertelde mij een verhaal over verleden en toekomst. De foto van een jong meisje dat voor zichzelf een volwassen borst aan het breien was wekte herinneringen op aan de tijd dat ik zelf nog geen “bubbels” onder mijn truitje had. Een andere foto van een oudere dame die haar gezicht weer “jong” poedert laat het verlangen zien naar haar jeugd. Net als de foto van de oudere dame die een baby borstvoeding geeft en hiermee haar verleden weergeeft, alsof ze het graag even terug zou willen halen. De laatste foto die in het blad gepubliceerd staat is een dame die een jong meisje aan het breien is, alsof ze hiermee haar kinderwens in vervulling kan brengen.
Al deze foto’s hadden stuk voor stuk een indruk op me gemaakt, voor het eerst kon ik zeggen:’ Ja, dit vind ik mooi Photoshop werk.’ De volgende dag lag er echter geen Rails meer in de trein, het antwoord op de vraag: ‘waarom?’ werd me snel gegeven. In de Spits las ik dat wegens vele geshockeerde mensen met boze reacties over deze publicatie, de totale Rails-oplage uit de trein was verwijderd.
De verwijdering van de Rails-oplage uit de trein bezorgde bij mij eerder een schok dan dat ik ooit de kinderporno in de foto’s zag..
Deze ervaring linkte voor mij direct naar de theorie van Merleau-Ponty waarin hij praat over zijn leer van het zijn, de ontologie. Ondanks dat er meestal gekeken wordt naar het subject (de geest) en het object (het lichaam) van de mens combineert Ponty deze. Hij praat dan over La Chair, hierbij ziet hij het subject en het object als een geïncarneerd bewustzijn. Als we nu kijken naar mijn situatie waarin ik als subject (de waarnemer) naar het object (het waargenomen) kijk, oftewel de Rails, dan krijg ik als waarnemer prikkels die weer een sensatie veroorzaken gebaseerd op zowel mijn zintuiglijke als geestelijke kennis. De ontologie, dus het zijn van de foto’s is voor een ieder anders. Wat de één ziet als onschuldig, kan de ander zien als kinderporno. Dit is dus puur gebaseerd op je persoonlijke ervaring oftewel de prikkels die het object oproept. Wat Margi Geerlinks wilde neerzetten werdt dus totaal niet begrepen door de mensen die de klacht ingediend hadden.
Margi zegt zelf over haar foto’s: ‘Ik zie het lichaam als tijdelijke huls, een jurk van vlees. Sinds mijn moeder en zusje verongelijkt zijn toen ik 23 was, ben ik gefascineerd geraakt door het lichaam. Ik gebruik het onderwerp ‘leeftijd’ en zet mensen neer met hun toekomst en verleden. Ook geeft ze aan lak te hebben aan het feit dat je niet meer mag genieten van de schoonheid en de puurheid van een kind door incest en kinderporno-verhalen. Ieder meisje heeft vroeger toch met haar moeders kleding rondgelopen en vol bewondering gekeken naar het lichaam van haar moeder waarna zij nieuwsgierig was?