Over het begin van deze documentaire valt weinig te zeggen aangezien de eerste vijf minuten van de film helaas beschadigd waren. Dit zorgde voor veel rumoer in de zaal en uiteindelijk een herstart van de film. Gedeeltelijk was nog te zien dat het begint met een lijkenkist die vanuit een lijkwagen op een rolband word gelegd waarna de deur wordt gesloten en alles zwart is. Een quote vult het scherm en verteld ons dat er altijd wel iemand is om uit te lokken ook al is er geen religie. Hierna volgt een intro ondersteund door dramatische muziek en beelden van een stad van bovenaf.
Na de intro krijgen we een roodharige dame te zien die op emotionele wijze verteld over de ochtend dat haar man werd vermoord. De film gedraagt zich als een documentaire en verschillende mensen geven hun mening over de vermoorde persoon. Een blonde vrouw maakt de opmerking:
“Democratie waardeerde hem pas toen hij vermoord was.”
Vervolgens wisselt de verhaallijn naar een andere moord. Dit keer verteld een jonge vrouw over hoe haar broertje vermoord was op het spoor. Als kijker ga je al snel zoeken naar een logische verklaring waarom deze twee verhaallijnen door elkaar verteld worden.
Op slinkse wijze creëert Morten Hartz Kaplers (regisseur) bij de kijker gevoelens van sympathie voor beide vermoorde personen. Maar des te verder je je in het verhaal begeeft, des te duidelijker het wordt dat het niet zomaar twee aparte moorden zijn. De twee personen lijken niets met elkaar gemeen te hebben. Fogh Anders is een politicus met vrouw en kinderen die flink wat heeft moeten doorstaan op politiek gebied. En Emil is een ontspoorde tiener die zijn uitersten ontdekt op seksueel gebied, met drugs en protesten houdt.
Uiteindelijk blijken de twee niet alleen een homoseksuele relatie gehad te hebben, maar blijkt ook dat Emil waarschijnlijk degene is geweest die Fogh Anders vermoorde om daarna zelf door extreem geweld van de politie gedood te worden.
Ondanks dat dit een fictieve documentaire is liep ik toch de zaal uit met een misselijk gevoel. Het naar elkaar toe lopen van de verhaallijnen en het uiteindelijke samenvallen hiervan maakt je gewoon misselijk. Want hoe kan je sympathie hebben voor twee mensen die elkaars dood veroorzaakt hebben?
IMDB: AFR